Soms kom je van die bordspellen tegen waarvan de ontwerper noch de uitgever je ook maar iets zeggen, maar waarbij je ontegensprekelijk wordt aangetrokken door de artwork op de doos. Dit was voor mij het geval bij Discordia, niet te verwarren met Concordia, een spel met een gelijkaardige titel en thema. Beide spellen nemen je immers mee naar de periode van het Romeinse Rijk, waar je helpt om de glorie van Rome te bewerkstellingen.
Discordia is het nieuwste bordspel van Bernd Eisenstein en een snelle blik op BoardGameGeek leerde me dat deze Duitser vooral bekend is voor het familiespel Pack & Stack, dat bij ons werd uitgegeven door 999 Games. Discordia is echter een spel van een ander kaliber en zal vooral de liefhebbers van het iets zwaardere werk aanspreken, ook al valt het spel zeer goed mee wat betreft de regels eens je ze onder de knie hebt. Hoewel het spel overdonderend kan overkomen, staat het gelukkig wel garant voor een vrij gestroomlijnde ervaring.
Nederzettingen bouwen
In Discordia bouwt elke speler zijn eigen buitenpost langs de Rijn om de grens tussen het Romeinse Rijk en Germania te verdedigen. Als gouverneur van zo'n stad, is het aan jou om te helpen met de ontwikkeling van de nederzetting maar ook met de verdediging tegen de aanvallen van Germaanse barbaren en dit gedurende vier jaren in het spel, waarbij elk jaar bestaat uit vijf rondes. Om je stad op te bouwen en te verdedigen, zal je verschillende gebouwen plaatsen en kolonisten in de vorm van meeples tewerkstellen als soldaten of ambachtslui. Hoe je die meeples gebruikt, is echter vrij bijzonder in Discordia. Hier win je namelijk niet door bijvoorbeeld punten te verzamelen, maar wel door als eerste al je meeples uit te spelen.
Om dit alles te kunnen bewerkstelligen, maakt het spel gebruik van een mechanisme dat gekend staat als dice drafting, waarbij je als speler een dobbelsteen kiest die bepaalt welke acties je kan doen. In Discordia werpt één speler drie dobbelstenen en plaatst deze op een locatie afhankelijk van de geworpen ogen op de dobbelstenen. Deze speler kiest één dobbelsteen voor zichzelf en de andere spelers mogen een van de twee andere dobbelstenen gebruiken. Elke locatie geeft je toegang tot een aantal acties, waaronder het bouwen van nieuwe locaties, het uitsturen van meeples of het vooruitgaan van je ontwikkelingsspoor. Bovendien kan je bonussen krijgen wanneer je de dobbelsteen kiest die samenvalt met de locatie de rondemarkeerder, in de vorm van een bootje dat de Rijn afvaart, of wanneer je een bepaalde kleur van dobbensteen kiest. Zo heeft elke locatie één of twee cijfers en wanneer je bijvoorbeeld een rode dobbelsteen met het cijfer twee pakt, dan mag je op je rode gebouwen met dit cijfer als bonusactie meeples plaatsen.
Deze bonussen kan je mits een goede planning trouwens aan elkaar rijgen, waardoor je een hele combo kan krijgen tijdens je beurt. Zo kan je bijvoorbeeld de dobbelsteen kiezen op de eerste locatie die je als bonus ook laat vorderen op het expeditiespoor, wat je toegang kan geven tot een nieuwe stadsontwikkeling. Als dit vervolgens je vierde stadsontwikkeling is, dan mag je als bonus een privilege pakken, waarbij je zou kunnen gaan voor het privilege dat je één stap vooruit laat gaan op het aquaduct en het ontwikkelingsspoor, wat je weer een nieuwe bonus kan geven ... Je hebt het intussen al door waarschijnlijk en wanneer je zo'n beurt kan uitvoeren, dan zorgt dit voor een enorm gevoel van voldoening. Tijdens je eerste beurten lijkt het soms dat je enorm weinig kan doen, maar net zoals bij andere engine builders kan het even duren voordat jouw engine op gang komt. Maar eens je vertrokken bent, is het puur genieten.
Kleine gebreken
Een nadeel dat dit laatste met zich meebrengt, is dat als je een minder goede start kent je achterop kan hinken en het moeilijk wordt om de andere spelers bij te benen. De kans ontstaat dat namelijk dat je door je trage start naast de betere privileges en decreten zal grijpen en je onvoldoende sterren kan verzamelen om te vorderen op de twee sporen in het spel, waardoor je achterstand alleen maar groter wordt. Er is wel een soort van catch-up mechanisme in het spel, met name dat de speler die op het einde van elk jaar het meeste meeples over heeft de nieuwe startspeler wordt. Maar echt voldoende is dit voordeel niet, mede omdat de dobbelstenen niet altijd in jouw voordeel zullen rollen. Daarbovenop kunnen deze mindere beurten vaak frustrerend aanvoelen voor deze spelers, omdat ze weinig kunnen verwezenlijken in hun beurt. Maar eens je het spel voldoende onder de knie hebt, is de kans dat dit soort situaties kan voorvallen minder groot natuurlijk. Het probleem zal zich vooral stellen wanneer ervaren spelers spelen met mensen die het spel voor het eerst spelen.
Een ander probleem dat helaas niet verdwijnt naarmate je het spel meer speelt, is de eerder teleurstellende productiekwaliteit. Discordia wordt uitgegeven door Irongames en als deze uitgever niet meteen een belletje doet rinkelen, dan is dat omdat het om een eerder kleine uitgever gaat en zij dus niet resources hebben van een White Goblin Games, Fantasy Flight Games of Stonemaier Games. Irongames heeft noch de budgetten noch de naamsbekendheid van de grotere uitgevers, waardoor ze niet dezelfde zorg kunnen geven aan hun spel en waardoor Discordia duur aanvoelt voor wat je in ruil krijgt. Aan de artwork van Lukas Siegmon, die ook de artwork verzorgt van heel wat recente spellen van Uwe Rosenberg en de aankomende Stefan Feld-titel Vienna, zou je dit echter niet zeggen, want zoals reeds vermeld is de box art ronduit prachtig en ook de tekeningen op de spelonderdelen zijn knap.
Het probleem ligt eerder bij de spelonderdelen zelf. Zo zijn het speelbord en de kleinere spelersborden gemaakt van een soort glanzend dik papier dat makkelijk plooit of beschadigd geraakt. In plaats van te werken met double layered borden, moet je op de spelersborden bovendien zelf nog een kartonnen verhoging opplakken. De dobbelstenen zijn gewoon drie kleine houten dobbelstenen en verder krijg je nog een hoop tegels en houten pionnen die gelukkig wel van degelijke kwaliteit zijn. Het regelboekje tot slot is echter een complete ramp. Niet alleen zijn de regels niet altijd even duidelijk geschreven, de lay-out van het het regelboekje werd precies ontworpen door iemand die net heeft ontdekt hoe hij in Indesign tekstvakken kan maken en inkleuren. Daarnaast bevat het boekje zowel de Engelstalige als Duitstalige regels en was in mijn kopie het eerste blad verkeerd geniet waardoor de eerste twee pagina's in de foute taal zijn, wat een spijtige slordigheid is. Maar gelukkig schuilt er uiteindelijk wel een boeiend spel achter deze matige productiekwaliteit.
Discordia is het nieuwste bordspel van Bernd Eisenstein en een snelle blik op BoardGameGeek leerde me dat deze Duitser vooral bekend is voor het familiespel Pack & Stack, dat bij ons werd uitgegeven door 999 Games. Discordia is echter een spel van een ander kaliber en zal vooral de liefhebbers van het iets zwaardere werk aanspreken, ook al valt het spel zeer goed mee wat betreft de regels eens je ze onder de knie hebt. Hoewel het spel overdonderend kan overkomen, staat het gelukkig wel garant voor een vrij gestroomlijnde ervaring.
Nederzettingen bouwen
In Discordia bouwt elke speler zijn eigen buitenpost langs de Rijn om de grens tussen het Romeinse Rijk en Germania te verdedigen. Als gouverneur van zo'n stad, is het aan jou om te helpen met de ontwikkeling van de nederzetting maar ook met de verdediging tegen de aanvallen van Germaanse barbaren en dit gedurende vier jaren in het spel, waarbij elk jaar bestaat uit vijf rondes. Om je stad op te bouwen en te verdedigen, zal je verschillende gebouwen plaatsen en kolonisten in de vorm van meeples tewerkstellen als soldaten of ambachtslui. Hoe je die meeples gebruikt, is echter vrij bijzonder in Discordia. Hier win je namelijk niet door bijvoorbeeld punten te verzamelen, maar wel door als eerste al je meeples uit te spelen.
Om dit alles te kunnen bewerkstelligen, maakt het spel gebruik van een mechanisme dat gekend staat als dice drafting, waarbij je als speler een dobbelsteen kiest die bepaalt welke acties je kan doen. In Discordia werpt één speler drie dobbelstenen en plaatst deze op een locatie afhankelijk van de geworpen ogen op de dobbelstenen. Deze speler kiest één dobbelsteen voor zichzelf en de andere spelers mogen een van de twee andere dobbelstenen gebruiken. Elke locatie geeft je toegang tot een aantal acties, waaronder het bouwen van nieuwe locaties, het uitsturen van meeples of het vooruitgaan van je ontwikkelingsspoor. Bovendien kan je bonussen krijgen wanneer je de dobbelsteen kiest die samenvalt met de locatie de rondemarkeerder, in de vorm van een bootje dat de Rijn afvaart, of wanneer je een bepaalde kleur van dobbensteen kiest. Zo heeft elke locatie één of twee cijfers en wanneer je bijvoorbeeld een rode dobbelsteen met het cijfer twee pakt, dan mag je op je rode gebouwen met dit cijfer als bonusactie meeples plaatsen.
Hier win je niet door punten te verzamelen, maar wel door als eerste al je meeples uit te spelen.
Deze bonussen kan je mits een goede planning trouwens aan elkaar rijgen, waardoor je een hele combo kan krijgen tijdens je beurt. Zo kan je bijvoorbeeld de dobbelsteen kiezen op de eerste locatie die je als bonus ook laat vorderen op het expeditiespoor, wat je toegang kan geven tot een nieuwe stadsontwikkeling. Als dit vervolgens je vierde stadsontwikkeling is, dan mag je als bonus een privilege pakken, waarbij je zou kunnen gaan voor het privilege dat je één stap vooruit laat gaan op het aquaduct en het ontwikkelingsspoor, wat je weer een nieuwe bonus kan geven ... Je hebt het intussen al door waarschijnlijk en wanneer je zo'n beurt kan uitvoeren, dan zorgt dit voor een enorm gevoel van voldoening. Tijdens je eerste beurten lijkt het soms dat je enorm weinig kan doen, maar net zoals bij andere engine builders kan het even duren voordat jouw engine op gang komt. Maar eens je vertrokken bent, is het puur genieten.
Kleine gebreken
Een nadeel dat dit laatste met zich meebrengt, is dat als je een minder goede start kent je achterop kan hinken en het moeilijk wordt om de andere spelers bij te benen. De kans ontstaat dat namelijk dat je door je trage start naast de betere privileges en decreten zal grijpen en je onvoldoende sterren kan verzamelen om te vorderen op de twee sporen in het spel, waardoor je achterstand alleen maar groter wordt. Er is wel een soort van catch-up mechanisme in het spel, met name dat de speler die op het einde van elk jaar het meeste meeples over heeft de nieuwe startspeler wordt. Maar echt voldoende is dit voordeel niet, mede omdat de dobbelstenen niet altijd in jouw voordeel zullen rollen. Daarbovenop kunnen deze mindere beurten vaak frustrerend aanvoelen voor deze spelers, omdat ze weinig kunnen verwezenlijken in hun beurt. Maar eens je het spel voldoende onder de knie hebt, is de kans dat dit soort situaties kan voorvallen minder groot natuurlijk. Het probleem zal zich vooral stellen wanneer ervaren spelers spelen met mensen die het spel voor het eerst spelen.
Een ander probleem dat helaas niet verdwijnt naarmate je het spel meer speelt, is de eerder teleurstellende productiekwaliteit. Discordia wordt uitgegeven door Irongames en als deze uitgever niet meteen een belletje doet rinkelen, dan is dat omdat het om een eerder kleine uitgever gaat en zij dus niet resources hebben van een White Goblin Games, Fantasy Flight Games of Stonemaier Games. Irongames heeft noch de budgetten noch de naamsbekendheid van de grotere uitgevers, waardoor ze niet dezelfde zorg kunnen geven aan hun spel en waardoor Discordia duur aanvoelt voor wat je in ruil krijgt. Aan de artwork van Lukas Siegmon, die ook de artwork verzorgt van heel wat recente spellen van Uwe Rosenberg en de aankomende Stefan Feld-titel Vienna, zou je dit echter niet zeggen, want zoals reeds vermeld is de box art ronduit prachtig en ook de tekeningen op de spelonderdelen zijn knap.
Het probleem ligt eerder bij de spelonderdelen zelf. Zo zijn het speelbord en de kleinere spelersborden gemaakt van een soort glanzend dik papier dat makkelijk plooit of beschadigd geraakt. In plaats van te werken met double layered borden, moet je op de spelersborden bovendien zelf nog een kartonnen verhoging opplakken. De dobbelstenen zijn gewoon drie kleine houten dobbelstenen en verder krijg je nog een hoop tegels en houten pionnen die gelukkig wel van degelijke kwaliteit zijn. Het regelboekje tot slot is echter een complete ramp. Niet alleen zijn de regels niet altijd even duidelijk geschreven, de lay-out van het het regelboekje werd precies ontworpen door iemand die net heeft ontdekt hoe hij in Indesign tekstvakken kan maken en inkleuren. Daarnaast bevat het boekje zowel de Engelstalige als Duitstalige regels en was in mijn kopie het eerste blad verkeerd geniet waardoor de eerste twee pagina's in de foute taal zijn, wat een spijtige slordigheid is. Maar gelukkig schuilt er uiteindelijk wel een boeiend spel achter deze matige productiekwaliteit.
Conclusie
Discordia is het nieuwste geesteskind van Bernd Eisenstein en het spel neemt je mee naar het Romeinse Rijk waar je nederzettingen zal bouwen en verdedigen langs de Rijn. Winnen in Discordia doe je op een een bijzonder manier, namelijk al je meeples uitspelen, en het spel schotelt je tal van interessante keuzes en combinatiemogelijkheden voor. Doordat Discordia geproduceerd werd door een kleinere uitgeverij, laat de productiekwaliteit van het spel helaas wel te wensen over.
Alle foto's werden aangeleverd door Wouter Debisschop. Meer knappe foto's vind je op zijn Instagram-pagina Tabletopping.
Alle foto's werden aangeleverd door Wouter Debisschop. Meer knappe foto's vind je op zijn Instagram-pagina Tabletopping.
Pro
- Vlot spelverloop
- Unieke manier om te winnen
- Mogelijkheid om grote combo's te vormen
- Verschillende mechanismes die mooi in elkaar klikken
Con
- Productiekwaliteit
- Niet het meest aantrekkelijke regelboek
- Moeilijk om bij te benen eens je achterop staat
7.5
Over
Uitgever
- Irongames
Designer
Bernd Eisenstein
Aantal spelers
1-4
Tijdsduur
70 minuten
