We gaan nog eens op verkenning naar het Hoge Noorden! In de Noorse mythologie staat Nidavellir bekend als de regio waar de dwergen vandaan komen. In De Dwergen van Nidavellir, uitgegeven door White Goblin Games, worden we door de koning op pad gestuurd om een leger te vormen dat in staat is om het reusachtige monster Fafnir te verslaan. Een blik op de achterkant van de doos leert ons dat je dit doet door kaarten te verzamelen. Maar ik kan je al meteen geruststellen: De Dwergen van Nidavellir voelt helemaal niet aan als het zoveelste kaartspel. Laten we ontdekken hoe dit spel zich weet te onderscheiden van de rest.
De Dwergen van Nidavellir speelt heel erg vlot en je kunt al snel aan de slag, want de spelregels zijn eenvoudig. Dit is het soort spel dat in de smaak zou kunnen vallen bij een heel breed publiek. De handleiding vond ik echter een beetje onoverzichtelijk en onnodig ingewikkeld. Een YouTube-video slaagde erin me beter op weg te helpen.
Eenmaal, andermaal
Het mechanisme dat centraal staat in Nidavellir is het bieden op kaarten. Ook dat principe is natuurlijk niets nieuws onder de zon, maar het leuke is dat veel spelontwikkelaars naar unieke manieren zoeken om dit te verwerken in een spel. In De Dwergen van Nidavellir
start je met een mager budget, dat steeds groter wordt naarmate je dwergenleger groeit. Hoe rijk je wordt, heb je eigenlijk voor het grootste deel zelf in de hand. Elke speler start met vijf munten met een erg lage waarde. Een van die munten is zelfs een nul. Je zult doorheen het hele spel steeds vijf munten in bezit hebben, die in waarde stijgen. In Nidavellir worden drie tavernes bevolkt door een aantal dwergen die je kunt rekruteren door een bod uit te brengen per taverne. Heb jij in een taverne het hoogste bod uitgebracht, dan kun jij als eerste een dwerg rekruteren voor je leger.
De speler met het laagste bod zal tevreden moeten zijn met de overschot. Vijf munten, drie tavernes … Dan vraag je je waarschijnlijk af waarom je ooit een bod van nul zou uitbrengen, maar daar is een uitstekende reden voor. Als je een nul hebt geboden op een taverne, mag je de waardes van je twee ongebruikte munten samentellen, en de som hiervan als nieuwe munt toevoegen aan je buidel. De munt met de hoogste waarde van de twee die je net samentelde, moet je afgeven zodat je opnieuw vijf munten in bezit hebt. Er komt dus een strategisch aspect kijken bij het inruilen van je munten, want niet alleen kun je nu hogere boden uitbrengen, de munten zijn ook punten waard bij de eindtelling. Doorgaans zul je een nul bieden op de taverne waarbij je het minste interesse hebt in de aanwezige dwergen. Maar zelfs als je een nul hebt geboden, krijg je nog steeds een dwerg.
Onderscheiden
Aan het begin van een ronde worden er bij elke taverne een aantal dwergen gelegd, gelijk aan het aantal spelers. De enige uitzondering hierop is als je met twee speelt, dan leg je bij elke taverne drie kaarten. Vervolgens brengen alle spelers tegelijk een bod uit op elke taverne. Dit doen ze in het geheim door munten gedekt te leggen. Als iedereen klaar is, worden de munten omgedraaid voor de eerste taverne. Wie het hoogste bod uitbracht, kiest als eerste een dwerg. Daarna doe je hetzelfde voor de tweede en derde taverne. Elke speler heeft ook een edelsteen in bezit met een cijfer erop van één tot vijf. Als twee spelers een gelijk bod uitbrachten op een taverne, is het cijfer op die edelsteen doorslaggevend: de speler met het hoogste cijfer, kiest als eerste een dwerg.
Vervolgens ruilen de spelers deze edelstenen, zodat degene die als tweede moest kiezen, volgende keer meer voordeel heeft. Dit wordt steeds herhaald tot de eerste stapel kaarten op is. In het midden van het spel worden eenmalig onderscheidingskaarten uitgedeeld aan spelers die per kleur van kaarten het hoogste aantal in bezit heeft. Deze onderscheidingskaarten leveren erg leuke voordelen op. Die aantallen moet je goed in de gaten houden, want bij een gelijke stand krijgt geen enkele speler de onderscheidingskaart. Daarna wordt het spel verdergezet met een nieuwe stapel kaarten. Als de tweede stapel opgebruikt is, begint de eindtelling.
Dwergendivisies
Er zijn vijf verschillende divisies onder de dwergen, die je kunt onderscheiden per kleur. Elke divisie levert punten op op een andere manier, en je strategie doorheen het spel zal hier rekening mee moeten houden. De blauwe ontdekkers zijn het eenvoudigst. Elke blauwe dwerg levert het aantal punten op dat op de kaart staat afgebeeld. De rode krijgers zijn gelijkaardig. De standaard puntentelling is hetzelfde als bij de ontdekkers, maar de speler die op het einde van het spel het meeste aantal krijgers in zijn leger heeft, telt hierbij ook nog eens de waarde van zijn hoogste munt op. Het aantal punten van oranje mijnwerkers is gelijk aan de som van het aantal punten op oranje kaarten, vermenigvuldigd met het totale aantal oranje kaarten. De punten die de groene jagers opleveren, is gelijk aan het kwadraat van het aantal jagers in je leger. De paarse smeden geven punten op basis van een wiskundige formule. Bij die twee laatste kunnen we gelukkig beroep doen op een overzicht op je spelersbord. Het klinkt allemaal misschien wat verwarrend, hoe het hier staat uitgeschreven, maar eens je bezig bent met het spel, wordt alles snel duidelijk.
Je kunt verder ook nog helden rekruteren. Een van de dingen die je best probeert te verwezenlijken, is het maken van rijen van vijf verschillende dwergendivisies. Elke keer dat je zo een rij vervolledigt, rekruteer je automatisch een held. Deze helden zijn uniek en geven je erg sterke bonussen. Ze kunnen behoren tot een bepaalde divisie, waardoor je door het aanwerven van zo’n held meteen nóg een rij vervolledigt en onmiddellijk een tweede held krijgt. Dit soort combo’s geven veel voldoening en kunnen doorslaggevend zijn tijdens het spelverloop. Hoe dan ook moet je een goeie balans zien te vinden tussen zo veel mogelijk rijen vervolledigen zodat je helden kunt aanwerven, en zo veel mogelijk dwergen verzamelen van bepaalde divisies, omdat met name de oranje, paarse en groene divisies exponentieel meer punten opleveren. Ten slotte zijn er ook nog de grijze, neutrale helden, die niet tot een factie behoren. Deze geven je sterke voordelen die los staan van de gekleurde kaarten.
Nog eens!
De Dwergen van Nidavellir is een spel waar ik tot nog toe maar niet genoeg van krijg. Eens je de kaarten beter leert kennen, leer je doelgerichter te werken. Het bieden op de tavernes zorgt vaak voor enige spanning. Als er een dwerg is die je écht wil hebben, zul je doorgaans je hoogste munt toekennen aan de taverne waar die dwerg verblijft. Maar je wil gewoonlijk ook je munten kunnen opwaarderen, dus het is kwestie van een goeie balans te vinden, op gepaste momenten berekende risico’s nemen, en inschatten wat je tegenstanders zullen doen. Tijdens de laatste rondes zul je minder intuïtief spelen en misschien wat meer rekenwerk verrichten, omdat elke kaart telt. Dat kan mogelijks een nadeel zijn voor sommigen.
Zowat iedereen waar ik dit spel mee speelde, was het erover eens dat het iets te snel gedaan was. Er hadden gerust wat meer kaarten in het spel mogen zitten. De sweet spot voor De Dwergen van Nidavellir is drie spelers, dan worden het meeste aantal rondes gespeeld. Met vier spelers zitten er even veel kaarten in het spel, maar je moet ze natuurlijk delen met een speler meer. Bij erg goede spellen heb ik doorgaans weinig nood aan uitbreidingen. Toch ben ik bij Nidavellir heel erg benieuwd naar de uitbreiding die luistert naar de naam Thingvellir, omdat ik gewoon het gevoel heb van ‘ik wil meer!’. Deze komt dus zeker in huis!
De Dwergen van Nidavellir speelt heel erg vlot en je kunt al snel aan de slag, want de spelregels zijn eenvoudig. Dit is het soort spel dat in de smaak zou kunnen vallen bij een heel breed publiek. De handleiding vond ik echter een beetje onoverzichtelijk en onnodig ingewikkeld. Een YouTube-video slaagde erin me beter op weg te helpen.
Eenmaal, andermaal
Het mechanisme dat centraal staat in Nidavellir is het bieden op kaarten. Ook dat principe is natuurlijk niets nieuws onder de zon, maar het leuke is dat veel spelontwikkelaars naar unieke manieren zoeken om dit te verwerken in een spel. In De Dwergen van Nidavellir
Dit is het soort spel dat in de smaak zou kunnen vallen bij een heel breed publiek.
De speler met het laagste bod zal tevreden moeten zijn met de overschot. Vijf munten, drie tavernes … Dan vraag je je waarschijnlijk af waarom je ooit een bod van nul zou uitbrengen, maar daar is een uitstekende reden voor. Als je een nul hebt geboden op een taverne, mag je de waardes van je twee ongebruikte munten samentellen, en de som hiervan als nieuwe munt toevoegen aan je buidel. De munt met de hoogste waarde van de twee die je net samentelde, moet je afgeven zodat je opnieuw vijf munten in bezit hebt. Er komt dus een strategisch aspect kijken bij het inruilen van je munten, want niet alleen kun je nu hogere boden uitbrengen, de munten zijn ook punten waard bij de eindtelling. Doorgaans zul je een nul bieden op de taverne waarbij je het minste interesse hebt in de aanwezige dwergen. Maar zelfs als je een nul hebt geboden, krijg je nog steeds een dwerg.
Onderscheiden
Aan het begin van een ronde worden er bij elke taverne een aantal dwergen gelegd, gelijk aan het aantal spelers. De enige uitzondering hierop is als je met twee speelt, dan leg je bij elke taverne drie kaarten. Vervolgens brengen alle spelers tegelijk een bod uit op elke taverne. Dit doen ze in het geheim door munten gedekt te leggen. Als iedereen klaar is, worden de munten omgedraaid voor de eerste taverne. Wie het hoogste bod uitbracht, kiest als eerste een dwerg. Daarna doe je hetzelfde voor de tweede en derde taverne. Elke speler heeft ook een edelsteen in bezit met een cijfer erop van één tot vijf. Als twee spelers een gelijk bod uitbrachten op een taverne, is het cijfer op die edelsteen doorslaggevend: de speler met het hoogste cijfer, kiest als eerste een dwerg.
Vervolgens ruilen de spelers deze edelstenen, zodat degene die als tweede moest kiezen, volgende keer meer voordeel heeft. Dit wordt steeds herhaald tot de eerste stapel kaarten op is. In het midden van het spel worden eenmalig onderscheidingskaarten uitgedeeld aan spelers die per kleur van kaarten het hoogste aantal in bezit heeft. Deze onderscheidingskaarten leveren erg leuke voordelen op. Die aantallen moet je goed in de gaten houden, want bij een gelijke stand krijgt geen enkele speler de onderscheidingskaart. Daarna wordt het spel verdergezet met een nieuwe stapel kaarten. Als de tweede stapel opgebruikt is, begint de eindtelling.
Dwergendivisies
Er zijn vijf verschillende divisies onder de dwergen, die je kunt onderscheiden per kleur. Elke divisie levert punten op op een andere manier, en je strategie doorheen het spel zal hier rekening mee moeten houden. De blauwe ontdekkers zijn het eenvoudigst. Elke blauwe dwerg levert het aantal punten op dat op de kaart staat afgebeeld. De rode krijgers zijn gelijkaardig. De standaard puntentelling is hetzelfde als bij de ontdekkers, maar de speler die op het einde van het spel het meeste aantal krijgers in zijn leger heeft, telt hierbij ook nog eens de waarde van zijn hoogste munt op. Het aantal punten van oranje mijnwerkers is gelijk aan de som van het aantal punten op oranje kaarten, vermenigvuldigd met het totale aantal oranje kaarten. De punten die de groene jagers opleveren, is gelijk aan het kwadraat van het aantal jagers in je leger. De paarse smeden geven punten op basis van een wiskundige formule. Bij die twee laatste kunnen we gelukkig beroep doen op een overzicht op je spelersbord. Het klinkt allemaal misschien wat verwarrend, hoe het hier staat uitgeschreven, maar eens je bezig bent met het spel, wordt alles snel duidelijk.
De Dwergen van Nidavellir is een spel waar ik tot nog toe maar niet genoeg van krijg.
Je kunt verder ook nog helden rekruteren. Een van de dingen die je best probeert te verwezenlijken, is het maken van rijen van vijf verschillende dwergendivisies. Elke keer dat je zo een rij vervolledigt, rekruteer je automatisch een held. Deze helden zijn uniek en geven je erg sterke bonussen. Ze kunnen behoren tot een bepaalde divisie, waardoor je door het aanwerven van zo’n held meteen nóg een rij vervolledigt en onmiddellijk een tweede held krijgt. Dit soort combo’s geven veel voldoening en kunnen doorslaggevend zijn tijdens het spelverloop. Hoe dan ook moet je een goeie balans zien te vinden tussen zo veel mogelijk rijen vervolledigen zodat je helden kunt aanwerven, en zo veel mogelijk dwergen verzamelen van bepaalde divisies, omdat met name de oranje, paarse en groene divisies exponentieel meer punten opleveren. Ten slotte zijn er ook nog de grijze, neutrale helden, die niet tot een factie behoren. Deze geven je sterke voordelen die los staan van de gekleurde kaarten.
Nog eens!
De Dwergen van Nidavellir is een spel waar ik tot nog toe maar niet genoeg van krijg. Eens je de kaarten beter leert kennen, leer je doelgerichter te werken. Het bieden op de tavernes zorgt vaak voor enige spanning. Als er een dwerg is die je écht wil hebben, zul je doorgaans je hoogste munt toekennen aan de taverne waar die dwerg verblijft. Maar je wil gewoonlijk ook je munten kunnen opwaarderen, dus het is kwestie van een goeie balans te vinden, op gepaste momenten berekende risico’s nemen, en inschatten wat je tegenstanders zullen doen. Tijdens de laatste rondes zul je minder intuïtief spelen en misschien wat meer rekenwerk verrichten, omdat elke kaart telt. Dat kan mogelijks een nadeel zijn voor sommigen.
Zowat iedereen waar ik dit spel mee speelde, was het erover eens dat het iets te snel gedaan was. Er hadden gerust wat meer kaarten in het spel mogen zitten. De sweet spot voor De Dwergen van Nidavellir is drie spelers, dan worden het meeste aantal rondes gespeeld. Met vier spelers zitten er even veel kaarten in het spel, maar je moet ze natuurlijk delen met een speler meer. Bij erg goede spellen heb ik doorgaans weinig nood aan uitbreidingen. Toch ben ik bij Nidavellir heel erg benieuwd naar de uitbreiding die luistert naar de naam Thingvellir, omdat ik gewoon het gevoel heb van ‘ik wil meer!’. Deze komt dus zeker in huis!
Conclusie
Ik geef het toe: het is een spel waarvan ik niet zo veel verwachtte. Afgaande op de doos en de looks kon het maar matig mijn aandacht trekken, maar dit blijkt een van de leukste spellen te zijn van de afgelopen jaren. Meestal bleef het erg spannend tot de eindtelling. Je hebt steeds een duidelijk zicht op wat je tegenstanders aan het doen zijn, dus je tactiek zal balanceren tussen het kiezen voor kaarten die je zelf nodig hebt, of het kiezen voor kaarten die een andere speler nodig heeft zodat hij zijn plan niet kan voltooien. De opzet van het verzamelen van kaarten van verschillende kleuren lijkt wat op Splendor, maar De Dwergen van Nidavellir heeft zoveel meer te bieden dan eerstgenoemde en geeft me ook veel meer voldoening. Alles klopt gewoon, het is alleen te snel gedaan. En eigenlijk kun je dat als compliment beschouwen.
Alle foto's werden aangeleverd door Henk Rolleman. Meer knappe foto's vind je op zijn Instagram-pagina namellor.
Alle foto's werden aangeleverd door Henk Rolleman. Meer knappe foto's vind je op zijn Instagram-pagina namellor.
Pro
- Speelt erg vlot
- Leuk en origineel bied-mechanisme
- Verslavend
- Spannend
- Geschikt voor quasi iedereen
Con
- Iets te snel gedaan
8.5
Over
Uitgever
- White Goblin Games
Designer
Serge Laget
Aantal spelers
2-5
Tijdsduur
30-45 minuten
