Review

Als ik zou zeggen dat Millenium Kitchen al sinds 2000 meerdere games verwezenlijkte, beginnende met hun debuut op de originele PlayStation, dan zal dit voor velen hoogstwaarschijnlijk een openbaring zijn. Echt verrassend is zulke zogezegde onwetendheid echter niet, want hun voornaamste serie - het door Sony gepubliceerde ‘Boku no Natsuyasumi’ - verscheen uitsluitend in de Japanse winkelrekken, zonder dat er enige gelokaliseerde heruitgaven in het vooruitzicht zijn. Zonde, want een concept zoals ‘My Summer Vacation’ (een letterlijke vertaling) is op globaal niveau een herkenbare doch persoonlijke ervaring, laat staan dat spellen met een onmiskenbare Aziatische tint (zie onder andere Yakuza) inmiddels meer geaccepteerd zijn. Shin-chan: Me and the Professor on Summer Vacation – The Endless Seven-Day Journey is dus één van de weinige keren dat Millenium Kitchen besloot om iets voor de hele wereld te verkopen, ook al duurde het ongeveer twee jaar na diens oorspronkelijke release...

"Insert disc 3", iets wat ik me nog zeer goed herinner toen ik als kind Final Fantasy VII op pc speelde. Samen met FFVIII moet dat een van de eerste grote spellen geweest zijn die ik speelde, naast de respectievelijke Pokémon Red & Blue weliswaar die ik en mijn oudere broer hadden op de GameBoy. Ook al verstond ik van Final Fantasy geen snars van het verhaal, toch waren we in staat om tot het einde te geraken, tot onze computer het begaf en we alle data kwijt waren. Final Fantasy VII is door nostalgie een van mijn meest favoriete games ooit. De vervolgfilm Advent Children uit 2005 heb ik dan ook op blu-ray en al talloze keren gezien. Wanneer deze remake werd aangekondigd kon mijn geluk niet op, en dan bleef het jaren stil … Tot er plots schot in de zaak kwam en het spel uitkwam in april 2020 voor de PlayStation 4 en in december 2021 tijdelijk exclusief via de Epic Games Store. Nu is eindelijk deze remake ook beschikbaar op Steam. Eens zien of al deze jaren wachten het waard was.

Sinds de populariteit van Dark Souls is het subgenre van Soulslike steeds meer naar boven gekomen: Action-RPG's die veel van de elementen die ooit uniek waren aan de Souls-games, overnemen. Een focus op precieze en uitdagende combat, complexe levels en een duister maar onduidelijk verhaal zijn een paar van die FROM Software-handelsmerken. Dat is natuurlijk een geschenk voor iedereen die maar niet genoeg kan krijgen van de Souls-formule. Thymesia is het meest recente exemplaar van deze trend, en het windt geen doekjes om zijn inspiratie: Thymesia lijkt qua gameplay, omgevingen en thematiek sterk op Bloodborne. Zo speel je als een donker geklede behendige figuur genaamd Corvus met diverse wapens in razendsnelle duellen tegen een achtergrond van een duistere stad die onder een plaag lijdt.

Het is lang geleden dat een game me zo heeft weten te schokken zoals Endling het gepresteerd heeft. Kijk, dat ‘’dood’’ gaan hand in hand gaat met videogames is een behoorlijk universeel gegeven. Nathan Drake dondert van een klif. Dood. Voor de honderdste keer doorzeefd worden met kogels? Hartstikke dood. Ontdekt worden door Jack Baker in Resident Evil 7? Je eigen tanden er via de verkeerde opening voelen terug uitkomen, waarna je dood gaat. Het hoort er allemaal bij en een respawn verder ben je terug in het gevecht en probeer je het opnieuw. Bij Endling werd het me even te veel. Ik speel een spel waarbij ik een vos door een wereld vol gevaren moet leiden en zorgen dat haar kleine pups het overleven, en het is een taak waar ik niet tegen opgewassen ben. Ik probeer nerveus uit de klauwen van een pelsjager te blijven, maar hij krijgt me toch te pakken. Ik zie mijn vosje wanhopig spartelen, maar de jager is veel te sterk en pint haar tegen de grond, waarna een misselijkmakende krak...

De derde telg in de Xenoblade Chronicles-reeks is onlangs uitgekomen op Nintendo Switch. Een reeks die mij wat gepasseerd was aangezien ik al jaren aan Final Fantasy verknocht ben. Toegegeven dat bij de laatste games van laatstgenoemde het gevechtssysteem mij niet altijd aansprak en ik bijgevolg meermaals moest herbeginnen na een lange pauze. Xenoblade Chronicles 3 bleef echter boeien met zowel het gevechtssysteem als het verhaal en daarover vertel ik zeer graag meer, want er is veel te ontdekken in dit openwereldspel.

Kinderen zijn horror. Wacht, neen, sorry, dat moet zijn ‘kinderen zijn een dankbaar onderwerp voor horror’. Sinds het gigantische succes van Five Nights at Freddy’s, is er een grote interesse vanuit de entertainmentindustrie om de kinderwereld en de horrorwereld met elkaar te gaan combineren. Denk maar aan het Roblox-spel Piggy (Peppa Pig maar dan on acid), Bendy and the Ink Machine, Poppy Playtime of het filmfenomeen (toch wel) Willy’s Wonderland of serie Squid Game. Stuk voor stuk eenvoudigweg bloederige thrillerscenario’s maar met een schattig, kinderlijk element. Ouderschap, soit.

Eindelijk is het zover! Marvel's Spider-Man, de topper die voorheen exclusief te spelen was op PlayStation, voelt zich klaar om nu ook het pc-platform te beklimmen. En nog wel in een nieuw jasje, of zeg ik hier beter pak? De versie die pc-spelers voorgeschoteld krijgen, betreft namelijk een extra remaster. Dat betekent dat onder meer het beeld, dat al van uitstekende kwaliteit was in de PlayStation 5-remaster, nog verder onder handen genomen werd. Benieuwd of de bijna vierjarige game nog steeds zijn spinnenmannetje staat tussen al het hedendaagse grafische geweld en of het verhaal nog steeds indruk weet te maken? Ik was het in ieder geval wel!