Review

Wat is er leuker dan op een vrije namiddag naar een epische sciencefictionfranchise kijken? Star Wars, Blade Runner, … we kennen ze allemaal. Maar Dune, in al zijn facetten, is wat mij betreft de franchise van het moment. Toegegeven, Dune: Part One heeft voor gemengde meningen gezorgd, you love it or hate it. Maar, frankly speaking, reken mij maar bij die eerste groep. Dit bewijzen ook de talloze nominaties en de verzilvering van maar liefst zes Oscars. Op naar Brussel om te zien of we ook in deel twee een cl-IMAX zullen beleven!

Tijdens het huiveringwekkende begin van de Tweede Wereldoorlog ontvouwt zich het waargebeurde verhaal van One Life. Te midden van de sombere schaduwen van deze duistere periode weet de film een sprankje licht te brengen en straalt als een hartverwarmend verhaal. In deze indrukwekkende vertelling speelt Nicholas Winton de hoofdrol, waarbij zijn uitzonderlijke daad van het redden van 669 vluchtelingenkinderen het kloppende hart vormt.

Het leven kan moeizaam zijn wanneer je alleen de dagen door moet komen, met alle bagage van je verleden nog aan de heup vastgebonden. Wat als er iemand was die deze bagage kon helpen dragen? Wat als die steun hetgeen is wat je nodig hebt om eindelijk die verroeste rits open te scheuren en de wollen kindertruien beladen met pijnlijke herinneringen terug op je huid te voelen? Of zelfs om de zachte huid van mamalief, die tientallen jaren geleden het leven liet, nogmaals te kunnen voelen?

L’Empire neemt ons mee naar een alternatieve realiteit waarin buitenaardse wezens niet langer verre verschijningen zijn, maar het noorden van Frankrijk binnenstormen. Onder de blikken van de lokale bevolking en de hulpeloze gendarmerie proberen ze het land te veroveren. Deze absurde komedie, onder regie van Bruno Dumont, brengt een bizarre combinatie tot leven waarbij lichtzwaarden, ruimteschepen, de ruiters van de Apocalyps, de demonpeuter Freddy en een tirannieke keizer samenkomen.

Een hartverwarmend verhaal vertellen over moeders, kinderen en kwetsbare zielen die door de maatschappij als buitenbeentjes worden gezien, maar die evenzeer op zoek zijn naar geluk. Dit was wat Wannes Destoop voor ogen had toen hij bezig was met het filmen van zijn langspeelfilmdebuut Holy Rosita.

Enzo Ferrari beschouwde autoracen als een verschrikkelijke vreugde. Zij die zich aangetrokken voelen tot dit beroep begrijpen dat de dood altijd op de loer ligt. Enzo eiste niets minder dan uitmuntendheid van zijn coureurs: “Als je plaatsneemt in een van mijn auto's, doe je dat om te winnen. Heldhaftigheid is een essentieel element, een bereidheid om tot het uiterste te gaan en meer moed te tonen dan de coureur in de auto naast je”. Regisseur Michael Mann brengt met Ferrari een momentopname uit het leven van Enzo Ferrari: de zomer van 1957. Een jaar waarin veel veranderingen plaatsvonden voor de Italiaanse zakenman.

Geloof het of niet, maar ik was best tevreden met de visie die David Gordon Green en scenarist Danny McBride presenteerden van Halloween in 2018. Hun herstart negeerde dan ook alle sequels, en bracht terug naar zijn roots om een behoorlijk enge versie van The Shape op de mensheid los te laten. Dat de reeks op ironische wijze zelf volledig van de rails ging in de twee obligate opvolgers is overduidelijk, maar die eerste poging was toch een duidelijk schot in de reeks. Hetzelfde trucje probeerden Gordon Green en McBride vorig jaar dan ook toe te passen op die andere iconische horrorreeks met The Exorcist: Believer. De banden met het kluwen aan sequels werden wederom doorgeknipt om een gloednieuwe opvolger voor het origineel af te leveren. Lukte het de twee om na Michael Myers nu ook Pazuzu de moderne filmzaal in te trekken, of is het eerder het soort film geworden waarvan je erwtensoep in het rond gaat kotsen? Tijd om deze nieuwe Exorcist even possessie te laten nemen van onze speler.