Review

Vorig jaar verscheen de ambitieuze reboot van Mortal Kombat. Op enkele punten van kritiek na, werd deze positief onthaald door de meeste gamers. Het verhaal was amusant en nam gaandeweg waanzinnige proporties aan, de graphics waren (en zijn nog steeds) adembenemend mooi, en de gameplay was geweldig. Een vaak voorkomende klacht was dat niet alle personages bij release beschikbaar waren. Enkelen daarvan, waaronder zelfs antagonist Shang Tsung, kon je enkel gebruiken als je er extra euro’s voor over had. Tot groot misnoegen van veel gamers. Men voegt nu nog een reeks nieuwe personages toe, maar gelukkig gaan ze vergezeld van een bijkomende verhaallijn en nog een paar leuke extraatjes. Gaat het hier om een gerechtvaardigde uitbreiding, of een schaamteloze cash-grab? Dat kom je in deze review te weten.

Het langverwachte Dragon Age: The Veilguard blijkt nu al een van de meest controversiële gametitels van het jaar. En niet alleen omwille van allerlei - al dan niet uitvergrote - gebeurtenissen die plaatsvonden rond de release van deze nieuwe actie-RPG van BioWare. Maar evenzeer de stijlbreuk - zowel artistiek als qua inhoudelijke visie - en bijgevolg de twijfel omtrent de toekomst van de voorheen veelgeprezen franchise, hebben de afgelopen tijd al wat voer voor discussie opgeleverd. De eerste trailers van The Veilguard deden dan ook sterk vermoeden dat het avontuur van protagonist Rook in een iets luchtiger High Fantasy-format zou doorgaan, met voornamelijk rechttoe rechtaan action combat en eigentijdser, door het spel zelf aangeleverde thema's. Dit terwijl de voorgaande delen het liefst flirtten met de gruwel en grimmige sfeer die o zo bepalend was voor een Dark Fantasy, met de klemtoon op een strategische aanpak van de gevechten en waarbij er maximaal ruimte was voor het kneden...

Ik geef eerlijk toe dat mijn eerste reactie bij de aankondiging van LEGO Horizon Adventures neerkwam op teleurgestelde verbazing. Na het succes van LEGO Star Wars: The Skywalker Saga van TT Games zat ik zo hard te hopen op een soortgelijke reboot van Harry Potter, dat deze onwaarschijnlijke samenwerking initieel met een schouderophalen door mij werd onthaald. Het kwartje viel echter al snel toen de eerste gameplay opdook. Dit is simpelweg een nieuwe stap na LEGO Builder’s Journey en LEGO 2K Drive om het merk van de Deense bouwsteentjes ook in de digitale wereld verder uit te bouwen. Hoe succesvol dit uitpakt, ontdek je uiteraard in de review.

Ik beken, ik ben een sucker voor detectives. Van Midsomer Murders tot Scandinavische crimi’s, ik wil ze allemaal zien. En natuurlijk staan er verschillende edities van Sherlock Holmes Consulting Detective in mijn boardgamerek. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat Shadows of Doubt al een tijdje op mijn radar stond. Een proceduraal gegenereerde wereld met een eindeloze stroom moordzaken om op te lossen? Shut up and take my money! Of toch niet helemaal? Disclaimer: Shadows of Doubt gebruikt voxel graphics, en die stijl doet het écht niet voor mij. Ik ging de game dan ook laten liggen ... tot de kans kwam om hem als gastreviewer te reviewen voor BeyondGaming. Daar kan ik dan natuurlijk geen neen op zeggen. Kan ik wedijveren met Poirot en co? En, misschien nog belangrijker: kan Shadows of Doubt mijn scepsis over voxel graphics wegwerken?

Farmagia is het nieuwste spel van Marvelous. Neen, niet Marvel, Marvelous. Je weet wel, de Japanners die ons in het verleden ook al de Story of Season- en Rune Factory-reeksen, Silent Hope, Cuisineer en Sakuna: Of Rice and Ruin brachten. Mocht de titel je nog geen indicatie hebben gegeven, dan doen deze opgelijste titels het wel: in Farmagia is er niet verwonderlijk een element van farming aanwezig. En ik heb het dan niet over het farmen van ervaringspunten, maar wel gewassen op je veld. Alleen leveren deze gewassen je geen gezonde groentjes en fruit op in dit spel.

De remaster van SpongeBob SquarePants: Battle for Bikini Bottom en de nieuwe SpongeBob SquarePants: Cosmic Shake waren een aangename verrassing voor veel fans van de franchise. Beide games werden gemaakt in dezelfde engine, maar wisten toch verschillend genoeg aan te voelen om de ervaring fris te houden. Toen SpongeBob SquarePants: The Patrick Star Game werd aangekondigd, leek het een mooie kans om Patrick in de schijnwerpers te zetten. Dit zou een unieke wending zijn voor de franchise, vooral omdat Patrick nog maar in enkele afleveringen van de serie echt centraal stond. In theorie klinkt dit als een leuke afwisseling. Maar de uitvoering van dit spel is helaas een enorme teleurstelling, vooral als je een platformer verwacht en uiteindelijk een physics-sandbox krijgt die nergens echt in slaagt.

Sword Art Online is een van de vele anime-franchises waarvan Bandai Namco computerspellen op de markt brengt. Maar in tegenstelling tot de typerende arena fighter-gameplay die de meeste van deze spellen krijgen, werd Sword Art Online als videogame tot leven gebracht in de vorm van een JRPG. Er zijn natuurlijk tal van spin-offs beschikbaar van deze reeks, waaronder de arena fighter Accel World vs Sword Art Online. Ook de nieuwste titel in de reeks volgt een andere formule dan wat we gewoon zijn van de hoofdspellen in de franchise.

Sterke horror teert op onheilspellende stilte en de angst die gepaard gaat met het verbreken ervan. Het potentiële slachtoffer dat panisch probeert de adem in te houden om het monster niet te informeren dat het buffet is geopend, de zware voetstappen van de gemaskerde moordenaar, de misselijkmakende schreeuw. Stilte en geluid zijn erg effectief om de haren in je nek rechtop te laten staan. John Krasinski begreep dat maar al te goed toen hij A Quiet Place creëerde, een kleine maar doeltreffende thriller die de angst voor geluid het volledige uitgangspunt maakte. Na drie succesvolle films maakt de reeks nu ook de sprong naar gaming, maar echt adembenemend kun je die overstap niet noemen.

Heel wat ontwikkelaars gebruiken het concept van remakes en remasters om oudere titels die enkel in bepaalde landen of regio’s beschikbaar waren een wereldwijde release te geven. Dit zorgde in het verleden al voor de ontdekking van enkele pareltjes, zoals Live A Live, Like a Dragon: Isshin of Trials of Mana. De studio achter die laatste game bracht onlangs ook een remake van een andere invloedrijke JRPG die destijds geen release kende in het westen, namelijk Romancing Saga 2.

The last time I saw you ... Ik ga eerlijk zijn, Nicki Minaj zegt mij helemaal niets. Gelukkig heeft deze game van Maboroshi Artworks in de verste verte geen link met het nummer van de betreffende “artiest”. The Last Time I Saw You belooft volgens de website een opbeurend avontuur te worden met complexe personages, over adolescentie, acceptatie en eerste liefdes en dat verpakt in een wikkel van handgetekende karakters en achtergronden.

Squirrel!!! Het is vele jaren geleden dat we Up voor het laatst samen zagen, maar mijn dochter en ik hebben nog steeds de traditie telkens iemand van ons een eekhoorntje spot onze beste imitatie van Dug de hond ten beste te geven. Het was dan ook te verwachten dat zodra ik deze game voor het eerst een start gaf er plots van de andere kant van de woonkamer een luid SQUIRREL door de ruimte galmde. We hebben het hier echter niet zomaar over een ordinaire squirrel, Lunalief, deze squirrel heeft een vuurwapen.

Remakes, remasters, re-watweetiknogallemaal, ondertussen kennen we het concept al een aantal jaar. Veel gamers hebben het gevoel dat het er niet op betert en volledig ongelijk geven kan ik hen niet doen. Zo konden we afgelopen jaren met ontzettend veel remasters aan de slag, uiteraard altijd voor een nieuwe generatie consoles. Ook PlayStation doet mee. Ze brengen niet enkel hun kleppers uit voor pc, maar remasteren ook af en toe een van de toppers. The Last of Us onder andere, maar nu dus ook Horizon Zero Dawn.

Een nieuwe week, een nieuwe kans om een leuke game te ontdekken. Deze week krijg ik, als gstareviewer, de uitdaging om Parcel Corps uit te proberen. Parcel Corps stelt zich voor als een knotsgekke fietskoerierdienst in een levendige stad. Mijn ervaringen met fietsen in games beperkt zich tot GTA San Andreas en … Paperboy op de NES, fietsen spreekt me (net zoals in het echte leven) dus niet echt aan. Parcel Corps is gemaakt door Billy Goat Entertainment, een Noord-Ierse studio, die al eerder Her Majesty’s SPIFFING en Supermarket Shriek heeft uitgebracht. Benieuwd naar mijn ervaringen als Uberfietser? Je leest het hieronder.