Squidward

Redactrice
Squidward

Squidward

Redactrice
Filmreview: The People We Hate at the Wedding
  • 0
  • 1
Trouwen. Een onderwerp dat enorm veel losmaakt en waar iedereen een mening over heeft. Wel, niet, klein, groot, wit, thuis, exotisch, kerk of geen kerk, … De mooiste dag van je leven of een waas waar je thuis de film van moet bekijken om te zien wat je nu juist gedaan hebt? Hoeveel geld is teveel geld? Is het echt wel nodig (bedacht als je een achttiende mogelijk boeket bekijkt). Nee, het is geen sinecure om aan dat altaar te geraken en vaker wel dan niet zien we iemands kleine kantjes wanneer het gaat over een ‘life event’ zoals trouwen. Bridezillas, groomzillas, schoonmoeders, er is een hele entertainmentindustrie op gebouwd.
Filmreview: Rosaline
  • 0
  • 0
In ons leven komen we af en toe, tot vaak, irritante mensen tegen. Soms lijkt het alsof de wereld uit niks anders dan mensen bestaat die er speciaal zijn om op onze zenuwen te werken. Domme mensen, onbeleefde mensen, arrogante mensen, ... Maar bij de meest hemeltergende soort hoort ongetwijfeld: de verliefde idioot. M/V/X, doet er niet toe. Ik heb het niet over mensen die 'houden van', neen, mensen die 'verliefd' zijn. Het prille begin. Wanneer die andere nog omgeven wordt door rozenblaadjes en confetti, wanneer er in heel het universum nog nooit zo een fantastische mens heeft rondgelopen, er speelt muziek bij elke blik. Ik ben er net zozeer schuldig aan als heel veel mensen, we zijn er bijna allemaal al eens geweest. Life hits different op je roze wolk. En geen enkele wolk zweeft hoger dan die allereerste.
The Corridors of Power getoond in nieuwe trailer
  • 0
  • 0
Toen de USSR uiteen viel, bleef er plots maar één super power over in de wereld. Nu kunnen wij als Europeanen een waslijst aan problemen gaan opnoemen waar de Verenigde Staten mee te kampen hebben, maar feit blijft dat ze nog steeds de rol aannemen (opeisen?) van ‘s werelds grote broer. Een disfunctionele grote broer die je om de zes kerstavonden eens over de vloer krijgt en waarvan je na twee uur weer precies weer waaróm hij niet vaker gevraagd wordt … maar een grote broer niettemin. The Corridors of Power neemt een kijk achter de schermen van Amerika precies in deze rol. In de Tweede Wereldoorlog was Amerika lang bereid om de evenementen gewoon te laten ontvouwen. Een isolationistische aanpak, er valt even veel vóór als tégen te zeggen. Nadien was er Korea, Vietnam, Ex-Joegoslavië, Iran, Irak, Rwanda, Somalië, Syrië, … Als men algemeen de vraag gaat stellen ‘hoe reageert de VS op internationale conflicten?’ dan is het antwoord meer dan eens ‘niet goed’.

In ‘Corridors’...
Review: Mario + Rabbids Sparks of Hope
  • 0
  • 5
Loodgieter. Wie had ooit gedacht dat het zo een exotisch beroep kon zijn. Mario (achternaam onbekend, mogelijk Itsame?) kwam voor het eerst op onze gameradar in 1981 als bijrolletje in het spel Donkey Kong. Sindsdien is hij een icoon van de populaire cultuur, nog steeds niet officieel gehuwd met zijn Peach, trotse broer van een heuse spokenjager en ondanks veertig jaar dienst nog niet in voor een pensioen. Dit jaar is hij nogmaals terug, ditmaal weer in het gezelschap van de Rabbids.
Review: Smurfs Kart
  • 1
  • 2
Smurf jij ook wel graag eens snel? En dan bijna uit de bocht smurfen, of sneller komen aansmurfen dan je medesmurfers? Smurftastisch, toch! Natuurlijk is het geen goed idee om dat in het echt te gaan smurfen, je smurft jezelf zo de gracht in en dan ben je behoorlijk gesmurft! Gelukkig voor jou is er nu Smurfs Kart, waar je je hart in kan opsmurfen. De blauwe ventjes (en meisjes) komen op 15 november naar de Nintendo Switch en ik mocht deze game al eens smurfen. Was het lachen of heb ik mij eerder blauw gesmurft? Lees verder om het uit te smurfen.
Review: The Case of the Golden Idol
  • 0
  • 1
Ik lees meer dan ik game en ik ben fan van detectives en mysteries. Tegenwoordig gaat dankzij BeyondGaming mijn wereld op dat vlak meer open en probeer ik al eens sneller iets uit. Als er dan iets op mijn pad komt dat aansluit bij mijn eerste grote liefde, dan is dat dubbel feest. Of toch dubbel zo interessant. The Case of the Golden Idol trekt me meteen aan, want gewoon de stijl op zich lijkt ons al dertig jaar in de tijd terug te willen sturen. Dat verdient verder onderzoek, dus Detective Squidward op het appel!
Review: Gas Station Simulator
  • 0
  • 3
Begin vandaag met om het even wie een gesprek over brandstof en je hebt gegarandeerd een ongelukkige persoon voor je. Of men nu met diesel, benzine, gas of elektrisch vooruit gaat, het is allemaal schrikwekkend duur en een volle tank voelt al gauw alsof je jezelf een kerstcadeau van je droomlijstje geeft. Wie zin heeft om een stapje terug in de tijd te zetten naar toen brandstof nog een gewoon goed was, kan nu zijn hart ophalen bij Gas Station Simulator. Geen stakende raffinaderij in zicht, geen keuze tussen boterhammen of tanken. Gewoon de speler en zijn afgeleefd tankstation(netje) te midden van de Amerikaanse heartland en de uitdaging om je zaak uit te bouwen tot een bloeiende onderneming.
Filmreview: Men
  • 0
  • 2
Waar ben jij het meest bang van? Als existentiële vraag kan het tellen, en this ain't that kinda movie, bruv. Gewoon op vlak van film en televisie, wat kan jou het meeste angst aanjagen? Persoonlijk kruip ik voor alles dat onder body horror valt achter de zetel. Zelfs liefst de zetel in een huis zes straten verder. Een ander hier thuis krijgt dan weer helemaal de bibber van clowns. Er is alleszins voor ieder wat (on)wils op het scherm, niet louter in de periode rond Halloween natuurlijk, maar rond deze tijd van het jaar nog net iets meer dan anders. De makers van Men hebben gekozen voor het grootste schrikbarend element van heel de geschiedenis: mannen! Nee, nee, ik maak maar een grapje, ooit moet de Tyrannosaurus meer angst hebben ingeboezemd dan de gemiddelde man. Toch nog kwetsend? Ik kan jullie geruststellen: dat is niet de invalshoek van Men. Maar daarmee is ook het eerste en laatste geruststellende over de hele film gezegd.
Preview: The Dark Pictures Anthology: The Devil in Me
  • 0
  • 3
We zijn met rasse schreden de tijd van ‘Ho-Ho-Ho’ aan het naderen, maar nu is het nog eventjes ‘Ho-Ho-Horror’ die in de spotlight mag staan. We zijn al een flink eind voorbij de tijden van Splatterhouse of Maniac Mansion, ook al waren die indertijd het summum van griezelig gamen. Tegenwoordig kan een horrorgame zonder problemen de concurrentie aan met film als het gaat om kiezen voor een poosje wat is het hier rustAAARGH. Ik zoek zelf niet zo vaak dit genre van spel op, omdat ik eigenlijk nooit méér wist dan ‘zombies en monsters en slashers’ en goh, ik had niet direct nood aan een boss fight met Shrek on steroids. Nu ontdek ik door The Dark Pictures Anthology dat er een veel breder aanbod is, liefhebbers van een goed verschot hebben veel meer keuze.
Goodbye, Yellow Brick Roblox met Elton John
  • 0
  • 0
Mijn zoons zijn razend enthousiast over alles wat Roblox doet. Ikzelf heb eerder een mooi gevarieerd aanbod aan ‘oh, amai, wow, cool, leuk zeg, goh’ in stock voor wat in mijn ogen een beetje allemaal op elkaar lijkt. Ik ben niet ‘mee’. Correctie, ik ben normaal niet mee maar vandaag, oh vandaag ben ik hélemaal bij! Elton Hercules John, toch wel een fantastische artiest, gaat in samenwerking met Roblox een event op poten zetten en wij (want waarom zouden de koters alle plezier moeten krijgen?) kunnen allemaal Roblox induiken en meegenieten van wat toch wel een heel tof idee is.

329 shows. Zoveel zal Reginald Dwight opgetreden hebben gedurende zijn Goodbye, Yellow Brick Road tournee. Want dit is ‘het’. Hierna komt er geen tour meer. Geen maanden tot jaren onderweg. Elton heeft nog jonge kinderen maar is toch ook al 75, dan wil je al eens meer thuis zijn. Ik was er dolgraag bij geweest, ze maken ze zo niet meer (sorry, Harry Styles, you are nót that bish) maar...
Seriereview: Candy
  • 0
  • 1
'Ik verveel me'. Op enkele uitzonderingen na hebben we de zin allemaal al eens uitgesproken. En wat voor een beladen zin is dat eigenlijk? Als kind hoorde ik vaak 'verveling wil eigenlijk zeggen dat je gewoon (even) niks wil doen' en dat klopt volgens mij wel. Alles wat naar voren wordt geschoven als mogelijke oplossing om de verveling tegen te gaan, wordt al te vaak op een 'meh' onthaald. Het lijkt wel alsof verveling een - vrij lompe - poging is van het brein om even op nul te mogen staan. Ik zeg 'beladen' omdat de kans net zo groot is dat je een lijstje met klussen onder de neus geschoven krijgt, onder het motto 'als je dan toch niks te doen hebt'. Ik zeg ook 'beladen' omdat – hoewel het een heel normale en menselijke ervaring is - je er soms ondankbaar door kan overkomen (want 'kijk nou toch eens wat je allemaal hebt!'). Ik weet niet in hoeverre er ooit al een studie is gemaakt over het begrip 'verveling' maar het zou wel eens een interessant onderwerp kunnen zijn. Verveling...
Review: Hello Puppets: Midnight Show
  • 0
  • 0
Waar ik ook ga langs mijn huis zijn wegen, overal kom ik Freddy Fazbear tegen. Wie mijn artikels leest (iedereen, vanzelfsprekend) weet dat wij hier een absolute superfan van Five Nights at Freddy’s in huis hebben. Tot op heden is geen enkele game met dit exacte concept al in de buurt van de FNAF populariteit kunnen komen, maar het blijft een markt in opmars. Eens goed bang zijn, zonder gevolg, is tegenwoordig voor meer mensen weggelegd dan enkel zij die achttien-plus zijn. Nieuwe telg in de spelfamilie is Hello Puppets: Midnight Show. Nu we in deze periode nog volop in griezelsfeer zitten en de avonden serieus vroeger beginnen, bekijk ik of dit een leuke aanwinst is voor jong. Of oud? Of beide?
Techreview: Lenovo P12 Pro tablet met Precision Pen
  • 0
  • 5
Reclamestem: “je tablet … hij doet het nog wel, maar …” Wij zijn een tabletgezin. De eerste kwam ongeveer elf jaar geleden in huis en sindsdien zijn we nooit zonder minstens twee exemplaren geweest. Er zijn er ondertussen zeker al twaalf de revue gepasseerd, een jammerlijk groot deel daarvan na een moment van crash oei mamaaaa in de handen van kleine jongetjes. We hebben dus over de jaren al wat afgekeken- en vergeleken in deze bepaalde categorie. Het is dus misschien al duidelijk dat ik/wij meer thuis zijn in het Apple ecosysteem. Ik ben geen held (meer) in tech, in dat ik bang ben voor ‘het foute knopje’. Een trauma uit de generatie blue screen of death en red ring of death. Ik ben als de dood dat ik iets aanklik en er onherroepelijke veranderingen gebeuren, ook al zijn mijn twee kinderen levend bewijs dat zelfs een klein kind met tablets en zo om kan. Mijn echtgenoot, die van jongs af veel dapperder was met alles pc en informatica, is dan weer resoluut...
Filmreview: Elizabeth - A Portrait in Part(s)
  • 0
  • 3
The Queen. Ik ben in dubio over The Queen. Vroeger, toen er nog wat mysterie hing rond vorstenhuizen, liet ze mij eerder koud. Ik wenste haar het beste, maar ach, of zij nou die kroon droeg of een ander? Toen kwam Diana en alles werd anders. De eerste Royal Superstar, een niveau van roem dat nooit eerder gezien was voor een prinses. Plots werd het laagje mysterie stukje bij beetje opgelost, het vernis kwam eraf. Over alles in verband met royalty kwamen documentaires, verhalen, roddels, … The Queen bleek ook maar een mens en de wereld schipperde tussen ‘wat een vrouw!’ en ‘wat een **** vrouw! Ondertussen is ‘de vrouw’ niet meer en blijven we achter met een berg aan materiaal en moeten we er onze eigen mening maar over gaan vormen.
Seriereview: Monster: The Jeffrey Dahmer Story
  • 5
  • 5
Was er ooit twijfel dat deze review er zou komen? Natuurlijk niet. De meervoudige moordenaar: het blijft voor mij een fascinerend onderwerp waar ik niet mee ophou naar te kijken. Ik gebruik bewust niet de Engelse term, omdat ik wil aangeven dat ik absoluut besef dat hier geen heldenverering of coolfactor aan te pas komt. Ik wil mij niet profileren als groupie. Maar het blijft wel een materie waar ik altijd geboeid naar zal kijken. En ook wel veel van weet. Maar geen groupie. Nuts but not thát nuts. Met Netflix, Amazon, Disney en andere streamingdiensten tegenwoordig stevig vastgepoot in de meeste huishoudens, komt er meer content dan ooit tevoren op ons af en daar zit een meer dan behoorlijke portie moord en doodslag tussen. De appetijt voor nieuwe ontdekkingen blijft bij liefhebbers van het genre enorm en veel ondertussen vergeten zaken komen zo terug onder de aandacht. De grootheden blijven echter ook hun publiek trekken en content providers zijn altijd op zoek naar een...
Filmreview: Downton Abbey: A New Era
  • 0
  • 2
De klassenmaatschappij. Een groot deel van de wereld wil vrolijk - op bijna nonkel Bobniveau - gaan doen alsof het slechts een miniem detail is waar we ons allemaal met gemak overheen zetten, maar dat klopt natuurlijk voor geen meter. Zoals Kipling ooit schreef: ‘All the people like us are we, and everyone else is they’. Wij en zij. Het concept is bijna nergens zo levend als in Groot-Brittannië. Ook al zijn de meeste eigenaars van stately homes armer dan een kerkmuis, enkel het huis en de onvermijdelijke titel alleen al zorgen nog altijd voor een kleine knieval bij veel mensen. De fascinatie voor al wat aristocratisch is, blijft enorm en ook al is het laagje fairy dust ondertussen meer stof dan glitter, iedereen blijft het hoogst interessant vinden.
Review: LEGO Brawls
  • 0
  • 0
Ik hoor het jullie zeggen: ‘amai, Squidward, hier heb je lang over gedaan!’ En inderdaad, wat een mens lijden kan wanneer een internetkabel doorgesneden wordt. Maar op zich is het ook wel eens handig, ik heb bijna een maand op LEGO Brawls kunnen rumineren. Dat is meestal weggelegd voor grootse game-ervaringen, nu heeft Brawls eenzelfde gunst verkregen.
Review: Train Life: A Railway Simulator
  • 1
  • 1
Het is al lang, lang geleden dat ik nog op een trein gezeten heb. Ik ben helemaal niet goed met dingen die je kan ‘missen’ zoals bus of trein, altijd belachelijk te vroeg, alsof het plots twintig minuten zou duren om van hal naar perron te wandelen. Wanneer ik weet dat ik een trein te halen heb, tikt dat vertrekuur luid in mijn hoofd. (‘Ah, er zit iets in uw hoofd, Squidward?’ Shurrup). En dan nog is een trein, eens je er op zit, eigenlijk nooit echt leuk. Behalve (!) voor ‘trein-mensen’. Ik ken er zelf twee en die hebben geen bloedsomloop, die hebben treinsporen. Het is een way of life, er is voor een trein-mens niks beter of leuker dan een tsjoektsjoek. Dus toen de kans kwam om Train Life uit te proberen, dacht ik ‘waarom ook niet?’.
Jinkies, Velma krijgt een eigen reeks!
  • 1
  • 2
Voor wie het zou gemist hebben, deze week kwam Velma Dinkley in het nieuws. Het steeds in oranje geklede superbrein van Mystery Inc, het clubje paranormale detectives rond Scoobert Doo, blijkt lesbisch te zijn. Er was al bijna zo lang als het personage bestond speculatie over, nu is de kogel dus door de kerk. Als je nu op Google ‘Velma’ intikt, krijg je trouwens confetti en pride vlaggen. Quasi gelijk met deze mededeling kwam ook de aankondiging van de reeks Velma. Een serie die enkel rond Dinkley en nieuwe personages in het Scoobyversum zal gaan en die in tijd vóór het groepje met Fred, Daphne, Shaggy en Scooby zal liggen.

Velma Daisy Dinkley loopt al sinds 1969 rond. Ze is in al die tijd nooit echt veel veranderd: oranje-rode outfit en een dikke bril. Zonder haar bril is Velma volledig verloren. Als lid van de Scooby troep is ze duidelijk de slimste, vaak is het Velma die de juiste conclusies trekt of door haar grote kennis van vaak obscure onderwerpen net het goede antwoord kan...
Filmreview: Werewolf by Night
  • 0
  • 3
Hello, ghouls & ghoulettes! Indien referenties naar spooktober of spooky month je ding niet zijn, dan zal je deze maand nog wel eens met je ogen moeten rollen (bonuspunten als je die ogen kan uithalen en laten rollen. Sfeer en zo.). Maar er is geen ontsnappen aan, de maand oktober wordt hier tegenwoordig hoe langer hoe meer ook overgeleverd aan alles wat spook en monster is, ook al gaan we nog niet op ons volle gemak alle deuren af op snoepjacht. We zijn ondertussen al gewoon dat er op Halloween een aantal horrorfilms of chillers op televisie komen, Netflix heeft traditioneel nu al de categorie aangemaakt waar je alles kan gaan vinden van klassiekers zoals dé Halloween (en enkel die originele will do) tot nieuw werk dat bloedvergieten tot een kunst verheft. Eigenlijk heeft het nog lang geduurd eer Marvel een bijdrage leverde aan de griezelmarkt, maar dat doen ze dit jaar met Werewolf by Night.
Terug
Bovenaan